رضایت شغلی پرستاران شاغل در مرکز آموزشی درمانی شفاء رشت

مقدمه: محیط کار هر انسان به عنوان خانه دوم او باید بتواند برآورنده حداقل نیازهای روحی و روانی وی باشد. در بین مشاغل مختلف، ‏پرستاری یک شغل کلیدی و مهم است، چرا که افزایش رضایت شغلی پرستاران می تواند باعث ارتقاء کیفیت خدمات ارائه شده به ‏بیماران و در نهایت رضایت آنها از خدمات دریافتی شود.‏ هدف: هدف از این پژوهش تعیین میزان رضایت شغلی پرستاران شاغل در مرکز آموزشی درمانی شفاء شهر رشت است.‏ روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بوده و جمع آوری اطلاعات آن از کلیه بهیاران و پرستاران کاردان، کارشناس و ‏کارشناس ارشد شاغل در تنها مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی استان گیلان انجام گرفته است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای ‏مشتمل بر دو بخش بود : بخش اول سئوالات مربوط به ویژگیهای دموگرافیک و شامل 8 عبارت و بخش دوم پرسشنامه استاندارد شده ‏رضایت شغلی و شامل30 عبارت بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید.‏ نتایج: یافته ها نشان داد که 7/53 درصد پرستاران دارای رضایت شغلی متوسط، 5/41 درصد دارای رضایت شغلی بالا، 9/4 درصد رضایت ‏شغلی پایین داشتند. در ضمن سرپرستاران نسبت به سایر رده ها از رضایت شغلی کمتری برخوردار بودند. هیچیک از مشخصات فردی ‏با رضایت شغلی ارتباط معنی دار آماری نداشت.‏ نتیجه گیری: از نتایج این مطالعه می توان درجهت بر نامه ریزی های دقیق استفاده نمود. زیرا نتایج این پژوهش حاکی از آن است که ‏اکثر واحدها دارای رضایت شغلی متوسطی بوده اند و این می تواند زنگ خطری برای مدیران پرستاری محسوب گردد زیرا رضایت شغلی ‏ناکافی می تواند به ارائه مراقبت های ناکارآمد منجر گردد. بعلاوه نتایج این مطالعه مبین آن است که سرپرستاران نسبت به سایر رده ها ‏از رضایت شغلی کمتری برخوردارند. این نتیجه نیز حائز اهمیت است زیرا احتمالاً عواملی بر رضایت این رده موثر بوده است. ضمناً ‏نارضایتی و نگرش منفی این افراد ممکن است بر کارمندان آنان نیز تاثیر بگذارد